Άρθρα

Το ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ κρατά οκτώ ημέρες, πραγματοποιείται σε Αθήνα και Πειραιά και συμμετέχουν44 σωματεία με182 αντιπροσώπους περίπου 60.000 εργαζομένων

Είναι 3 Νοεμβρίου 1918 (με το νέο ημερολόγιο), όταν το ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ σηματοδοτεί τη θεσμοθέτηση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Η πορεία της ΓΣΕΕ -και μέσω αυτής του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα είναι μια ιστορία γραμμένη με αίμα, αγώνες, κινητοποιήσεις, αλλά και διασπάσεις, με εμφύλιους συνδικαλιστικούς πολέμους.  Η ίδρυση της ΓΣΕΕ δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης, αλλά κατάληξη μιας μακράς πορείας εργατικών αγώνων μέσα σε ιδιαίτερα αφιλόξενο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον. Το Σύνταγμα του 1864, παρότι δίνει στους εργαζομένους το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, ξεχνά αυτό της απεργίας, αφού άλλωστε τότε η εργατική τάξη είναι στο πρώιμο στάδιο δημιουργίας της.

Η πρώτη απεργία. Το πρώτο εργατικό σωματείο δημιουργείται δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1879 (ναυπηγοξυλουργοί Σύρου). Επιδιώκει την υπέρβαση του υπάρχοντος συνταγματικού πλαισίου, κηρύσσοντας την πρώτη απεργία στον ελλαδικό χώρο, διαμαρτυρόμενο για τη μεγάλη κρίση που μαστίζει τον κλάδο.Τα επόμενα χρόνια ο κοινωνικός ιστός της χώρας αλλάζει σταδιακά, αφού η αστικοποίηση δημιουργεί μία νέα εργατική τάξη, με πολλές υποχρεώσεις και ελάχιστα δικαιώματα έναντι της εργοδοσίας. Οι απεργίες των μεταλλωρύχων σε Αθήνα, Πειραιά και Λαύριο το 1882-1883, οργανώνονται χωρίς την καθοδήγηση συνδικαλιστικού φορέα. Τα αρχικά αιτήματα μιλούν για καθιέρωση 10ωρης εργασίας, ιατρική περίθαλψη και πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων. Ιδιαίτερης βαρύτητας για το εργατικό κίνημα είναι η ίδρυση της «Φεντερασιόν» ( «Federation») , το 1908 στη Θεσσαλονίκη, που τότε αποτελεί επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και κατοικείται από Έλληνες, Ισραηλίτες, Σέρβους και άλλες εθνικότητες. Σε αυτό το περιβάλλον, ο Αβραάμ Μπεναρόγιας δημιουργεί έναν πολύ ισχυρό πολιτικό και συνδικαλιστικό πυρήνα, όπου μέσα από αυτόν στελεχώνεται και διαμορφώνεται πολιτικά η κυρίαρχη αντίληψη του συνδικαλιστικού χώρου. Η δημιουργία, το 1910, στην Αθήνα μιας κεντρικής οργάνωσης των εργατικών σωματείων, με τη βοήθεια της κυβέρνησης Βενιζέλου, δίνει σε αυτά νέα δυναμική, αφού μέχρι τότε εκείνα λειτουργούν κυρίως ως φιλανθρωπικοί και αλληλοβοηθητικοί φορείς. Παράλληλα, όμως, νομιμοποιεί τον κρατικό έλεγχο του συνδικαλισμού χρησιμοποιώντας το Σύνταγμα του 1864. Ο πρώτος συνδικαλιστικός νόμος ψηφίζεται το 1914 και η εισηγητική του έκθεση  βασίζεται σε αυτήν ακριβώς τη λογική.Το 1918 το πολιτικοκοινωνικό κλίμα είναι κατάλληλο ώστε το συνδικαλιστικό κίνημα να μπει σε νέες βάσεις, για ν’ αντιμετωπίσει ενωμένο την τραγική εργασιακή πραγματικότητα . Η κυβέρνηση Βενιζέλου όχι μόνο δεν είναι αρνητική στην ενοποίηση των εργατικών σωματείων, αλλά βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση, αφού αυτό εξυπηρετεί και τα δικά της συμφέροντα. Η καλή εικόνα της χώρας προς την Ευρώπη και η εργασιακή ειρήνη με έλεγχο του συνδικαλισμού στο εσωτερικό, ώστε να ρίξει βάρος στην εξωτερική πολιτική, είναι δύο μόνο από τους λόγους που ο Βενιζέλος ακολουθεί πολιτική ομαλοποίησης με τα εργατικά συνδικάτα. Αυτό ξεκινά με την ψήφιση κάποιων φιλεργατικών μέτρων, όπως καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας, αναγνώριση εργατικών συλλογικών συμβάσεων και εργατικών ομοσπονδιών και εκπόνηση σχεδίου γενικής ασφάλισης. Το ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ κρατά οκτώ ημέρες και πραγματοποιείται σε Αθήνα και Πειραιά. Σε αυτό συμμετέχουν 44 σωματεία με 182 αντιπροσώπους περίπου 60.000 χιλιάδων εργαζομένων και διαθέτει όλο το πλαίσιο των επόμενων συνεδρίων: ένταση, διαφωνίες, αποχωρήσεις και ιδεολογικές διαμάχες. Σε αυτό συζητούνται αρκετά εργασιακά αιτήματα, όπως ασφάλιση όλων των εργαζομένων, ωράρια και αμοιβές, συνδικαλιστικές ελευθερίες, δικαιώματα εργαζόμενων γυναικών και ανηλίκων και ψήφιση θεσμικού πλαισίου.  Όμως, ενώ στις εργασιακές διεκδικήσεις οι θέσεις των συνέδρων είναι κοινές, στον ιδεολογικό τομέα οι διαφορές είναι τεράστιες και άλυτες μέχρι σήμερα. Από το ξεκίνημα του συνεδρίου διαφαίνονται τέσσερις τάσεις που θα διαμορφώσουν την τελική απόφαση, εκ των οποίων δύο είναι κυρίαρχες. Η πρώτη είναι η σοσιαλιστική, η οποία μιλά για αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ εργατικής και αστικής τάξης, υποστηρίζοντας ότι οι εργάτες δεν πρέπει να αγωνίζονται μόνο για καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά και για την ανατροπή της αστικής εξουσίας με αντικατάστασή της από κυβέρνηση εργατών. Η δεύτερη τάση εκφράζεται από τον Εμμανουήλ Μαχαίρα και λέει ότι τα εργατικά σωματεία πρέπει να αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες εργασίας, χωρίς κομματική χειραγώγηση, ενώ είναι αντίθετη με τη λογική της πάλης των τάξεων. Η τρίτη είναι εκείνη του μεσαίου χώρου, που βρίσκεται κοντά στις φιλοκυβερνητικές απόψεις, ενώ υπάρχουν και μεμονωμένες ομάδες σοσιαλιστών και αναρχοσυνδικαλιστών. Οι εντονότερες συγκρούσεις αυτών των ομάδων αφορούν στα σημεία του καταστατικού που αναφέρονται σε «πάλη των τάξεων» και σε συνδικαλισμό «έξω από κάθε αστικήν και πολιτικήν τάξιν». Τελικά, με συντριπτική πλειοψηφία 158 υπέρ και 21 κατά, περνούν και οι δύο σοσιαλιστικές θέσεις, δείχνοντας έτσι από την αρχή τη γραμμή όπου θα βαδίσει στη συνέχεια το συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα. Όμως, παρά τη μεγάλη σοσιαλιστική πλειοψηφία των συνέδρων, τη διοίκηση κερδίζουν οι φιλοκυβερνητικοί και έτσι πρώτος πρόεδρος της ΓΣΕΕ εκλέγεται ο μετέπειτα βουλευτής των Φιλελευθέρων, Εμμανουήλ Μαχαίρας.

Πηγή: “ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΡΔΟΚΑΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ”

by Εργατικό Κέντρο

Τα νέα δεδομένα που επέφερε στον τρόπο εργασίας η πανδημία απαιτούν από επιχειρήσεις και εργαζόμενους πλήρη ευελιξία λειτουργίας και δράσης, με τη μεγάλη πρόκληση να παραμένει η στελέχωση των πρώτων με τα κατάλληλα ταλέντα. Σε αυτήν την πραγματικότητα, η προσωρινή απασχόληση αποτελεί υπό προϋποθέσεις μία αξιόπιστη και ουσιαστική λύση.

Η συζήτηση σε σχέση με την προσωρινή απασχόληση οφείλει να ξεκινήσει με τον ορισμό της. Σύμφωνα με το άρθρο 20 παρ 2 του νόμου 2956/2001 της ελληνικής νομοθεσίας, προσωρινή απασχόληση είναι η εργασία η οποία παρέχεται για περιορισμένο χρονικό διάστημα σε άλλον εργοδότη ,τον έμμεσο από μισθωτό ο οποίος συνδέεται με τον άμεσο εργοδότη του με σύμβαση ή σχέση εργασίας ορισμένου ή αορίστου χρόνου.

Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου τύπου εργασίας. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ο εργοδοτικός δυϊσμός (Η προσωρινή απασχόληση. Ο κατ’ επάγγελμα δανεισμός εργαζομένων Κ Παπαδημητρίου σελ 10):  Ο εργαζόμενος συνδέεται όχι μόνο με έναν, αλλά με δύο εργοδότες με διαφορετικό ωστόσο τρόπο σε κάθε περίπτωση.  Αντισυμβαλλόμενος του είναι αποκλειστικά ο άμεσος εργοδότης, δηλαδή η εταιρεία προσωρινής απασχόλησης που τον προσλαμβάνει για να τον διαθέσει στη συνέχεια στον έμμεσο εργοδότη.  Μεταξύ του τελευταίου και του εργαζόμενου δεν υπάρχει συμβατικός δεσμός. Ωστόσο,ο έμμεσος εργοδότης τυγχάνει ο μοναδικός αποδέκτης της εργασίας του προσωρινά απασχολούμενου και για τον λόγο αυτό τους συνδέει απλή σχέση εργασίας. Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη εργασιακή σχέση, την οποία συνθέτουν τρεις συμβαλλόμενες πλευρές ο προσωρινά απασχολούμενος ο άμεσος και ο έμμεσος εργοδότης αποτελεί έναν τριγωνικό δεσμό του οποίου ο συνδετικός κρίκος είναι η εταιρεία προσωρινής απασχόλησης η οποία συνδέει τον προσωρινά απασχολούμενο με τον έμμεσο εργοδότη του.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό της προσωρινής απασχόλησης είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει ο όρος, δηλαδή η προσωρινότητα. Η εργασία που προσφέρει ο εν λόγω εργαζόμενος στον έμμεσο εργοδότη είναι προσωρινή, έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια η οποία δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη από 36 μήνες όπως ισχύει πλέον και στην Ελλάδα μετά την προσαρμογή της σχετικής ελληνικής νομοθεσίας για τη σύσταση εταιρειών προσωρινής απασχόλησης (ΕΠΑ Νόμος 4052/2012 με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή οδηγία 2008/104/Ε.Κ./19.1 1.2008). Αυτό βέβαια δεν ισχύει απαραιτήτως με τη σύμβαση εργασίας μεταξύ του προσωρινά απασχολούμενου και του άμεσου εργοδότη η οποία σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις μπορεί να είναι είτε ορισμένου είτε αορίστου χρόνου.

ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ.

Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα HR Trends της Randstad Hellas για το 2022, η ευελιξία αποτελεί τη νέα σταθερά.  Η έρευνα διεξήχθη από τον Νοέμβριο του 2021 έως και τον Μάρτιο του 2022 με τη συμμετοχή 545 στελεχών από διάφορους κλάδους της ελληνικής αγοράς, τα οποία έχουν σημαντικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων για το ανθρώπινο δυναμικό . Σύμφωνα με αυτή το 78 των ερωτηθέντων σκοπεύει να προσλάβει νέους εργαζόμενους το 2022 με το 65 αυτών να αφορά σε θέσεις προσωρινής απασχόλησης.  Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η προσωρινή απασχόληση αποτελεί μία ρεαλιστική απάντηση στις ανάγκες ευελιξίας σήμερα τόσο των επιχειρήσεων όσο και των εργαζομένων με σημαντικά πλεονεκτήματα και για τις δύο πλευρές.

Όσον αφορά στους προσωρινά απασχολούμενους, ειδικά για τους νεότερους σε ηλικία η συγκεκριμένη μορφή εργασίας ενισχύει τόσο το βιογραφικό τους όσο και τις δεξιότητές τους. Ειδικά εάν κάνουν τα πρώτα εργασιακά τους βήματα και δεν έχουν ακόμα καταλήξει σε ποιον εργασιακό τομέα θέλουν να απασχοληθούν η προσωρινή απασχόληση μπορεί να βοηθήσει στο να πάρουν μία πιο ξεκάθαρη απόφαση. Από την άλλη πλευρά, η προσωρινή απασχόληση δημιουργεί ένα ευέλικτο πρόγραμμα για τον εργαζόμενο μέσα στο οποίο μπορεί πιο εύκολα να ισορροπήσει την επαγγελματική με την προσωπική ζωή.  Μπορεί η προσωρινή απασχόληση να μην δημιουργεί στον εργαζόμενο την αίσθηση της εργασιακής ασφάλειας ωστόσο ανάλογα της επίδοσής του αλλά και του τι θέλει να κάνει, πάντα προσφέρει τη δυνατότητα ανανέωσης της συνεργασίας με τον έμμεσο εργοδότη. Οι θέσεις προσωρινής απασχόλησης δίνουν τη δυνατότητα στους εργαζόμενους αυτούς να έρθουν σε επαφή με πλήθος άλλων εργαζόμενων να αποκτήσουν συστάσεις και γνωριμίες που ενδέχεται να τους βοηθήσουν πολύ για μελλοντικές συνεργασίες .Τα στατιστικά δείχνουν, δε ότι πάνω από το 30% των συνεργασιών προσωρινής απασχόλησης στη συνέχεια γίνονται μόνιμες συνεργασίες. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η προσωρινή απασχόληση στο ξεκίνημά της αφορούσε κυρίως σε χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας και θέσεις ανειδίκευτες, ενώ πλέον έχει επεκταθεί και σε υψηλόμισθες θέσεις και σε υψηλά καταρτισμένους εργαζόμενους και στελέχη. Γενικότερα, κατά πολλούς η προσωρινή απασχόληση δίνει το πλεονέκτημα για μια ομαλή μετάβαση στην επαγγελματική ζώή ενώ μειώνει βραχυχρόνια την ανεργία.

Όσον αφορά στην επιχείρηση η επένδυση στην προσωρινή απασχόληση, της δίνει περισσότερη ευελιξία να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς καθώς αξιοποιώντας την προσαρμόζεται γρήγορα με το κατάλληλο προσωπικό στις περιόδους αιχμής για να καλύψει περιστασιακές ανάγκες. Παράλληλα μειώνει το μισθολογικό της κόστος διατηρώντας π.χ εποχιακούς εργαζόμενους μόνο την περίοδο που απαιτείται από τις συνθήκες.

Ο Γιάννης Γκιμούοης Director Staffing της Randstad Ελλάδας συμφωνεί με την άποψη ότι η ενσωμάτωση της προσωρινής απασχόλησης αποτελεί πολύτιμο εργαλείο που βελτιώνει τον προγραμματισμό της εργασίας, εξοικονομώντας χρόνο και άλλους πόρους ενισχύοντας παράλληλα την παραγωγικότητα του μόνιμου προσωπικού ιδιαίτερα σε καταστάσεις έντονου φόρτου εργασίας. Όπως επισημαίνει, “καλύπτει ουσιαστικά έκτακτες ή προσωρινές ανάγκες της επιχείρησης οι οποίες διαφορετικά θα επιβάρυναν τη λειτουργία της εταιρείας, το υπάρχον προσωπικό και σε κάποιες περιπτώσεις τη διεκπεραίωση των εργασιών. Καλύπτει επίσης τις ανάγκες για εξειδικευμένη γνώση ή και την υλοποίηση ενός project με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα”

Και συνεχίζει. “Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι σε θέσεις προσωρινής απασχόλησης ωφελούνται από τη γρήγορη απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, την ανάπτυξη δεξιοτήτων, την ενεργή παρουσία τους στην αγορά καθώς και την προοπτική να μετατρέψουν αυτή την ευκαιρία σε μόνιμη απασχόληση.”

Φυσικά, δεν υπάρχουν μόνο πλεονεκτήματα σε αυτή τη μορφή απασχόλησης αφού οι προκλήσεις παραμένουν παρά τις νομοθετικές παρεμβάσεις.  Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις έχει να κάνει με τις μισθολογικές διαφορές μεταξύ των προσωρινά απασχολούμενων με τους μόνιμους εργαζόμενους, κάτι όμως που φαίνεται να αμβλύνεται σιγά-σιγά όσο ανεβαίνει το επίπεδο κατάρτισης και δεξιοτήτων των προσωρινά απασχολούμενων, όσο αυξάνεται η βαρύτητα των θέσεων που καλούνται να καλύψουν αλλά και όσο ενισχύονται και ανανεώνονται οι νομοθετικές παρεμβάσεις με έμφαση σε πολιτικές ίσης και δίκαιης μεταχείρισης. Ένα σημαντικό μειονέκτημα, ωστόσο παραμένει η ανασφάλεια του προσωρινά απασχολούμενου για την εύρεση μιας μόνιμης εργασίας, η οποία ωστόσο υποχωρεί όσο εξελίσσονται πολιτικές κατάρτισης τους, που τους εξοπλίζουν με ισχυρά assets, ώστε να διεκδικήσουν την περαιτέρω επαγγελματική τους εξέλιξη.

Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗ

Η αγορά εργασίας συνολικά, έχει υποστεί μια σειρά σημαντικών μεταλλάξεων τα τελευταία χρόνια, με την πανδημία να λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις ως επιταχυντής, επισημαίνει ο Γ. Γκιμούσης, ο οποίος τονίζει παράλληλα ότι οι επιχειρήσεις υποχρεώθηκαν να αναθεωρήσουν τον τρόπο λειτουργίας τους, την προσέγγιση τους ως εργοδότες και σε πολλές περιπτώσεις να προχωρήσουν σε δομικές αλλαγές, οι οποίες αποτελούν πλέον τη νέα τους πραγματικότητα. Όπως εξηγεί, επένδυσαν στις νέες τεχνολογίες, ενίσχυσαν την εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού τους, διαμόρφωσαν σύγχρονους χώρους εργασίας, υιοθέτησαν απομακρυσμένα μοντέλα εργασίας, έμαθαν να είναι προσαρμοστικές και ευέλικτες. «Η προσωρινή απασχόληση είναι ένα μοντέλο, το οποίο ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτή την ανάγκη των επιχειρήσεων για προσαρμοστικότητα και ευελιξία. Ανταποκρίνεται ταυτόχρονα και στις νέες ανάγκες των εργαζομένων, οι οποίοι και αυτοί μετά την πανδημία παρουσιάζουν διαφορετικά χαρακτηριστικά και διαφοροποιημένες προσδοκίες απ’ ότι στο παρελθόν, βλέποντας την προσωρινή απασχόληση ως μια δυνατότητα για καλύτερη ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και προσωπικής τους ζωής», αναφέρει μεταξύ άλλων. «Η προσωρινή απασχόληση, συνεπώς, είναι μια επιλογή, η οποία εναρμονίζεται πλήρως με τη νέα πραγματικότητα της αγοράς εργασίας» καταλήγει.

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΡΙΝΩΣ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ

Μία από τις βασικότερες παραμέτρους στην προσωρινή απασχόληση είναι εκείνη που αφορά στην εξασφάλιση των δικαιωμάτων των προσωρινώς απασχολούμενων. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, η σύμβαση που καταρτίζεται μεταξύ της εταιρείας προσωρινής απασχόλησης – του άμεσου εργοδότη δηλαδή – και του εργαζόμενου πρέπει να αναφέρει ξεκάθαρα τους όρους εργασίας και τη διάρκειά της, τους όρους παροχής της εργασίας στον έμμεσο εργοδότη, τους όρους της αμοιβής και ασφάλισης του εργαζόμενου αλλά και κάθε άλλο στοιχείο το οποίο -κατά την καλή πίστη και τις περιστάσεις- πρέπει να γνωρίζει ο τελευταίος σχετικά με την παροχή των υπηρεσιών του.Όπως αναφέρει το Ινστιτούτο Εργασίας δε, «εάν κατά τον χρόνο κατάρτισης της σύμβασης αυτής δεν είναι δυνατή η μνεία του συγκεκριμένου έμμεσου εργοδότη – δηλ. του εργοδότη στον οποίο θα τοποθετηθεί ο μισθωτός – ή ο προσδιορισμός του χρόνου που θα προσφέρει σε αυτόν την εργασία του, θα πρέπει να αναφέρεται στη σύμβαση το πλαίσιο των όρων και των συνθηκών για την παροχή εργασίας σε έμμεσο εργοδότη. Απασχόληση του μισθωτού από τον έμμεσο εργοδότη επιτρέπεται μόνο μετά την κατάρτιση της σύμβασης με την εταιρεία προσωρινής απασχόλησης».

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ε.Ε.

Η νομοθετική ρύθμιση της προσωρινής απασχόλησης, τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη, έγινε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Όσον αφορά στη χώρα μας, η καθυστέρηση οφείλονταν από τη μια πλευρά στην περιορισμένη διάδοση της συγκεκριμένης μορφής εργασίας και από την άλλη, στην αρνητική στάση των συνδικάτων, τα οποία ζητούσαν την κατάργηση της.

Η πραγματικότητα, όμως, δεν πορεύεται πάντα με τις στερεοτυπικές στάσεις, αλλά εξελίσσεται αγνοώντας τις. Έτσι, η προσωρινή απασχόληση επεκτεινόταν διαρκώς και το μόνο αποτέλεσμα που είχε η ανυπαρξία νομοθετικού πλαισίου είναι να αφήνει τους προσωρινά απασχολούμενους εντελώς απροστάτευτους από κάθε πλευρά. Όταν πλέον η κατάσταση ήταν φανερό ότι ήταν μη αναστρέψιμη, ότι δηλαδή η προσωρινή απασχόληση ήρθε για να μείνει, οι κοινωνικοί εταίροι και οι συνδικαλιστικοί φορείς έριξαν νερό στο κρασί τους και αποδέχθηκαν την ψήφιση του νόμου 2956/2001 (άρθρο 20 έως 26), με τον οποίον προβλέφθηκαν οι εταιρείες προσωρινής απασχόλησης, προσδιορίστηκε η έννοια της προσωρινής απασχόλησης και ρυθμίστηκαν οι σχέσεις των δύο πλευρών. Στόχος της νομοθετικής ρύθμισης, όπως επισημαίνεται στην αιτιολογική έκθεση, ήταν να αποτραπεί η λειτουργία της μορφής αυτής απασχόλησης ως μέσου αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και η άνιση μεταχείριση των προσωρινά απασχολούμενων και να αποφευχθεί π χρήση της ως μέσου υποκατάστασης της κανονικής απασχόλησης. Η καθυστέρηση, όμως, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν ακόμα μεγαλύτερη, αφού η ψήφιση της σχετικής οδηγίας 2008/1 04/ΕΚ περί της εργασίας μέσω επιχείρησης προσωρινής απασχόληση έγινε μετά από σχεδόν 30 χρόνια διαπραγματεύσεων. Οι βασικοί λόγοι της καθυστέρησης ήταν η ανομοιογενής νομοθετική ρύθμιση του θεσμού στα κράτη- μέλη- (διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές προσεγγίσεις), αλλά κυρίως η έντονη αντίδραση της εργοδοτικής πλευράς στην καθιέρωση ιης αρχής της ίσης μεταχείρισης μεταξύ των προσωρινά απασχολούμενων και του προσωπικού του έμμεσου εργοδότη, ιδίως σε ό,τι αφορά στις αποδοχές των πρώτων. Μάλιστα, οι εργοδότες υποστήριζαν ότι η αρχή της ίσης μεταχείρισης θα καθιστούσε την προσωρινή απασχόληση ακριβή και θα έπαυε ως εκ τούτου να συνιστά μια ελκυστική μορφή εργασίας για τις επιχειρήσεις, ενώ παράλληλα θα οδηγούσε στην απώλεια των θέσεων εργασίας για έναν μεγάλο αριθμό προσωρινά απασχολούμενων. Φόβοι βέβαια που, όπως φάνηκε στην πορεία, δεν είχαν καμία βάση. αφού δεν επαληθεύθηκαν.

Και έρχεται η στιγμή που η ευελιξία ή αλλιώς εναλλακτικά οι ευέλικτες μορφές εργασίας γίνονται buzzword στο σύγχρονο επιχειρησιακό περιβάλλον. Μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας  καi κρίσεων στο, οποίο οι εταιρείες καλούνται να προσαρμοστούν να καινοτομήσουν και να επιτύχουν η προσωρινή απασχόληση temporary employment ανάγεται σε σημαντικό σκέλος της εξίσωσης.

ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Σύμφωνα με το SHRM η προσωρινή απασχόληση αναφέρεται σε υπαλλήλους μιας εταιρείας προσωρινής απασχόλησης ΕΠΑ που εκτελούν εργασίες για τρίτους σε προσωρινή ή εποχιακή βάση. Από τον παραπάνω ορισμό καθίσταται σαφές ότι μια εταιρεία προσλαμβάνει είτε μόνη της είτε μέσω τρίτης εταιρείας ΕΠΑ προσωπικό για να καλύψει έκτακτες ανάγκες για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ή για να υποστηρίξει κάποιο project μετά την ολοκλήρωση του οποίου η όποια εργασιακή σχέση λήγει.

ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ
Μια τέτοια προσέγγιση δύναται να λύσει τα χέρια των επιχειρήσεων καθώς παρουσιάζει πληθώρα ιδιαίτερων χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που την καθιστούν άκρως προσοδοφόρα.
Αναλυτικότερα η προσωρινή απασχόληση η οποία δρομολογείται και διεκπεραιώνεται με την καθοριστική συμβολή μιας ΕΠΑ μειώνει σημαντικά τα έξοδα προσέλκυσης και επιλογής προσωπικού αλλά και τις εργατοώρες των ανθρώπων του HR ενώ η απασχόληση του εργαζόμενου είναι συγκεκριμένη οριοθετημένη χωρίς νεκρές ώρες με ξεκάθαρο σκοπό και στόχο. Επιπροσθέτως ένας τέτοιος τύπος εργαζομένου δεν ανήκει στο headcount της εταιρείας που απασχολείται γεγονός που απαλλάσσει τον εργοδότη από ασφαλιστικές-εργοδοτικές εισφορές και αποτελεί έναν από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες οικονομικής ελάφρυνσης.

ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ
Η άλλη όψη του νομίσματος π οποία ισορροπεί τη ζυγαριά της προσωρινής απασχόλησης φέρνει στο προσκήνιο κατά κύριο λόγο ζητήματα προσαρμογής του εργαζομένου στο περιβάλλον του Δεδομένου του ότι ένας νεοπροσληφθείς εργαζόμενος χρειάζεται κάποιους μήνες προσαρμογής προκειμένου να αρχίσει να αποδίδει στη νέα του θέση αυτομάτως εγείρονται ερωτήματα για την αποδοτικότητα και την αποτελεσματικότητα της προσωρινής απασχόλησης. Η προσαρμογή και κατ επέκταση η παραγωγικότητα ενός εργαζόμενου δεν εδράζεται αποκλειστικά στο αντικείμενο
εργασίας αλλά και στην αλληλεπίδραση με το περιβάλλον κάτι που επηρεάζει την ομαδικότητα και την επικοινωνία με τρίτους. Ενδεχομένως η πρόσληψη ανθρώπων με μεγαλύτερη εμπειρία στο γνωστικό αντικείμενο είναι ικανή να γεφυρώσει το κενό και να λειτουργήσει ευεργετικά για την επιχείρηση. Σε κάθε περίπτωση η προσωρινή απασχόληση
είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη σύγχρονη αγορά εργασίας και ίσως για κάποιους εργοδότες να είναι και μια χρήσιμη λύση σε πληθώρα οργανωσιακών ζητημάτων. Αναμφίβολα το πρόσημο αυτής αλλά και το εταιρικό της αποτύπωμα επαφίονται στην τελική επιλογή των εταιρειών και στον δρόμο που θέλουν να χαράξουν.

Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι πάνω από το 30% των συνεργασιών προσωρινής απασχόλησης στη συνέχεια γίνονται μόνιμες συνεργασίες

Όσον αφορά στις αποδοχές του προσωρινώς απασχολούμενου δεν μπορεί να είναι κατώτερες από τις προβλεπόμενες στον εκάστοτε νομοθετικώς καθορισμένο νόμιμο κατώτατο μισθό και
κατώτατο ημερομίσθιο για τους εργαζόμενους ιδιωτικού δικαίου. Βασική προτεραιότητα εδώ είναι η διασφάλιση της αρχής ίσης μεταχείρισης. Με άλλα λόγια οι βασικοί όροι εργασίας των εργαζόμενων με σύμβαση ή σχέση εργασίας προσωρινής απασχόλησης στους οποίους περιλαμβάνονται και οι αποδοχές κατά τη διάρκεια της τοποθέτησης τους στον έμμεσο εργοδότης η είναι τουλάχιστον αυτοί που θα εφαρμόζονταν αν οι εργαζόμενοι είχαν προσληφθεί απευθείας από τον εν λόγω έμμεσο εργοδότη για να καλύψουν την ίδια θέση.  Λυτό αφορά ασφαλιστικές και υγειονομικές καλύψεις πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες και διευκολύνσεις κυλικεία παιδικοί σταθμοί κ ά μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στην εργασία συνδικαλιστικά δικαιώματα πρόσβαση σε συλλογικές εγκαταστάσεις και σε προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης κ.ά.

ΠΡΟΚΛΗΣΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ
Καθώς οι εταιρείες προσπαθούν να γίνουν ακόμα πιο ευέλικτες η λύση της προσωρινής απασχόλησης γίνεται όλο και πιο επίκαιρη και η υποστήριξη από εξειδικευμένους συνεργάτες εγγυάται την αμεσότητα και την αρτιότητα της διαδικασίας εύρεσης προσωπικού εκτιμά ο Γ Γκιμούσης . “Υποστηρίζουμε τις επιχειρήσεις στην εύρεση των κατάλληλων υποψηφίων όλων των βαθμίδων η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί σε εξαιρετικά γρήγορους χρόνους χωρίς να χρειαστεί εκπαίδευση για τους ίδιους Λαμβάνοντας υπόψη τις μοναδικές ανάγκες αλλά και τη σημασία της ενσωμάτωσης των εργαζομένων στην κουλτούρα του οργανισμού αναλαμβάνουμε την επιλογή εξειδικευμένου προσωπικού που είναι διαθέσιμοι για μικρά διαστήματα απασχόλησης καθώς και τη διαχείριση της μισθοδοσίας εξοικονομώντας σημαντικούς πόρους για την εταιρεία τους”.  Και ο ίδιος καταλήγει.  “Έχοντας στη διάθεση μας μια μεγάλη βάση από υποψηφίους είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε κάθε οργανισμό να διαμορφώσει τη στρατηγική ανθρωπίνων πόρων που θα του επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα”.

Πηγή: “HR PROFESSIONAL”

by Εργατικό Κέντρο

Πριν λίγες μέρες ήταν μία σημαντική επέτειος για την πόλη της Καλαμάτας, καθώς συμπληρώθηκαν 88 χρόνια από τα λιμενεργατικά που συγκλόνισαν την πόλη αλλά και τη χώρα. Μία επέτειος που “ξεχνάει” η πόλη και αγνοεί συστηματικά ο δήμος. Μία εργατική εξέγερση είναι πάντα “ενοχλητική” για την καθεστωτική σκέψη, καθώς μπορεί να λειτουργήσει “αφυπνιστικά” σε εποχές που τα κοινωνικά προβλήματα συσσωρεύονται εκρηκτικά. Από την άλλη πλευρά, το συνδικαλιστικό κίνημα περιορίζεται σε τυπική επανάληψη αναφορών στα γεγονότα και σε μια “βόλτα” μέχρι του σημείου που έχει στηθεί το μνημείο των πεσόντων. Έτσι με την πάροδο του χρόνου η μνήμη αδυνατίζει, οι άνθρωποι που “άκουσαν” για το μακελειό από εκείνους που το έζησαν φεύγουν και η ανάγκη της “υπενθύμισης” γίνεται όλο και περισσότερο έντονη.

Με τον κόσμο να συγκλονίζεται από τις κοινωνικές συγκρούσεις και την τοπική οικονομία σε βαθιά κρίση, από τις αρχές του 1933 άρχισε απεργία των λιμενεργατών που ζητούσαν να μη λειτουργήσει το σιλό των κυλινδρόμυλων «Ευαγγελίστρια», για να μη μείνουν χωρίς δουλειά ή να αποζημιωθούν αυτοί που θα απολυθούν. Στις 26 Απριλίου 1934 γίνεται σύσκεψη με την παρουσία εκπροσώπου του υπουργείου Εργασίας, στην οποία συζητείται ένα σχέδιο μείωσης των λιμενεργατών, από 340 άτομα σε περίπου 140, με την ίδρυση ταμείου σύνταξης για εκείνους που ήταν μεγαλύτεροι των 40 χρόνων και θα αποχωρούσαν. Σημειώνεται σοβαρή διαφωνία για το ποσό αποζημίωσης που ζητούσαν οι λιμενεργάτες αναδρομικά από το 1928, λόγω λειτουργίας του σιλό.

Οι ημέρες περνούν και φθάνουμε στις 8 Μαΐου, όταν η Παραλία νεκρώνει από την απεργία που έχει κηρυχθεί από τους εργάτες του λιμανιού και στην οποία συμμετέχουν οι επαγγελματίες κλείνοντας τα καταστήματα.

Τα γεγονότα της 9ης Μαΐου περιγράφει η αθηναϊκή εφημερίδα «Ανεξάρτητος» σε ανταπόκριση από την Καλαμάτα που δημοσιεύεται στο φύλλο της 10ης Μαΐου: «Η χθεσινή ημέρα ανέτειλε υπό το καθεστώς αυτό της απίστευτης στρατοκρατίας και τρομοκρατίας, διά να βαφή με το αίμα αθώων εργατών, βληθέντων δολίως και ατίμως υπό των ατυχών στρατιωτών οι οποίοι διετάχθησαν να ρίψουν στο ψαχνό!

Αυτήν την όψιν παρουσίαζον αι Καλάμαι, όψιν πόλεως τελούσης εις κατάστασιν πραγματικής επαναστάσεως, με τους λιμενεργάτας και μυλεργάτας από το ένα μέρος εις απεργίαν ευνοουμένην από ολόκληρον τον λαόν, και από το άλλο μέρος τον στρατόν και την χωροφυλακήν επιτιθεμένην και τρομοκρατούσαν…

…Η πρώτη αιματηρά συμπλοκή εγένετο την 9ην πρωινήν. Κατ’ εκείνην την ώραν πολυάριθμος ομάς απεργών λιμενεργατών επεχείρησεν έφοδον εις τον λιμένα διά να παρεμποδίση την λειτουργίαν του απορροφητικού μηχανήματος, το οποίον είχε τεθεί εις κίνησιν. Συγχρόνως τμήμα της ομάδος αυτής επέβη λέμβου και επροχώρησεν προς το ατμόπλοιον “Λίμνη” προς τον αυτόν σκοπόν.

Τότε ο στρατός, κατόπιν διαταγής των ανωτέρων του, ήρχισε να βάλλη πυρά ομαδόν. Εναντίον της λέμβου και των εις τον λιμένα εργατών εχρησιμοποιήθη και οπλοπολυβόλον. Η συμπλοκή σκληρά και πεισματώδης, διήρκεσε περί τα 20’ της ώρας με αποτελέσματα απεριγράπτως τραγικά. Εκ των εργατών εφονεύθησαν πέντε και ετραυματίσθησαν δέκα… ο αριθμός των ριφθέντων πυροβολισμών δι’ όπλων και οπλοπολυβόλου είναι αδύνατον να καθορισθή…

…Ευθύς ως κατέπαυσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί, οι εργάται εν εξάλλω καταστάσει παρέλαβον τα πτώματα των φονευθέντων συναδέλφων των και ήρχισαν να τα περιφέρουν ανά τας οδούς της Παραλίας και τας κεντρικάς πλατείας, κραυγάζοντες και καταρώμενοι τους δολοφόνους… αι γυναίκαι των εργατών αγνοούσαι τα ονόματα των θυμάτων έσπευδον εν αλλοφροσύνη πλησίον των νεκρών…

…Οι ζωηρότεροι των απεργών συνεννοηθέντες με άλλους εργάτας και πολίτας, αντί να πτοηθούν από τα ενταθέντα νέα έκτακτα στρατιωτικά μέτρα εγένοντο μαχητικώτεροι και ήρχοντο εις νέαν σύγκρουσιν περί την 10.30 εξ ίσου αιματηράν με την πρώτην, τα αποτελέσματα της οποίας ήσαν και πάλιν να αφήσουν επί του πεδίου της μάχης δύο νεκρούς και τρεις σοβαρώς τραυματισμένους.

…Οι εργάται έχοντες δύο πτώματα φονευθέντων, ανεχώρησαν εκ της Παραλίας και διά της οδού Αριστομένους ανήρχοντο προς την πόλιν. Καθ’ οδόν ελιθοβόλησαν την Τράπεζαν Αθηνών και κατόπιν ομάς εξ αυτών ανελθούσα εις την οικίαν του κυριωτέρου μετόχου του Κυλινδρόμυλου, κ. Πάστρα, έθραυσε τα εν αυτή έπιπλα και παν ό,τι ευρίσκετο εντός. Εν συνεχεία εσταμάτησαν ένα τραμ, του οποίου έσπασαν με ξύλα τα τζάμια. Επετέθησαν και κατά του ανθυπολοχαγού κ. Παναγιωτάκου και της φρουράς που ήτο επικεφαλής, τραυματίσαντες τινάς εξ αυτών. Κατόπιν τεράστια διαδήλωσις από εργάτας και πολίτας σχηματισθείσα μετά την δεύτερη συμπλοκή επεχείρησε να περιέλθη τας οδούς αλλά ημποδίσθη και διελύθη παρ’ εφίππου χωροφυλακής και στρατού. Μεταξύ των νεκρών της 10.30 π.μ. συγκαταλέγεται και μία γυναίκα φονευθείσα εντός του περιπτέρου του συζύγου της ονομαζομένου Γ. Γκριζέπη… Λέγεται ότι εις λοχίας και δύο στρατιώται έρριψαν τα όπλα αρνηθέντες να πυροβολήσουν.

Αι αλλεπάλληλαι συμπλοκαί έληξαν περί την 12.30. Από της 1 μ.μ. ήρχισε να επικρατεί σχετική ησυχία χωρίς να σταματήση η έξαψις… Εν τω μεταξύ τα πτώματα παρέμειναν εκτεθειμένα εις τους δρόμους, απηγορεύθη δε να παραληφθούν…».

Και ο ανταποκριτής συνεχίζει:

«Ο λαός έχει ταχθή εις το πλευρόν των απεργών, τα αιτήματα των οποίων αναγνωρίζει ως δίκαια. Οι επαγγελματίες της Παραλίας από της Τρίτης το απόγευμα έκλεισαν τα καταστήματα εις ένδειξιν αλληλεγγύης. Επίσης σήμερον Τετάρτην ο Δικηγορικός Σύλλογος κυκλοφόρησε 2.000 προκηρύξεις, διά των οποίων καταγγέλλει τας στρατιωτικάς αρχάς ως υπαιτίους των σκηνών.

Ο Εισαγγελεύς των Πρωτοδικών καλέσας παρ’ αυτώ τον διοικητήν του Συντάγματος Καλαμών, συνταγματάρχην Α. Παναγόπουλον, του έκαμε δριμείας παρατηρήσεις…

…Προς κατευνασμόν των πνευμάτων, διετάχθη η απομάκρυνσις του σιτοφορτίου ανασταλείσης της λειτουργίας του σιλό… ενώ ο Φρούραρχος Καλαμών εζήτησε στρατιωτικάς ενισχύσεις από τας φρουράς Ναυπλίου και Τριπόλεως.

…Εις το υπουργείον των Στρατιωτικών ελήφθη τηλεγράφημα του συνταγματάρχου Καλαμών Παναγοπούλου. Εις αυτό αναφέρει ότι, επειδή η χωροφυλακή δεν διέθετεν επαρκή δύναμιν διά την τήρησιν της τάξεως εν Καλάμαις, διετέθη προς ενίσχυσιν δύναμις 120 ανδρών εξ ων οι 30 ήσαν παλαιοί στρατιώται και οι 90 νεοσύλλεκτοι. Το τηλεγράφημα προσθέτει ότι ο επικεφαλής της στρατιωτικής δυνάμεως ανθυπασπιστής Παπαδόπουλος ετραυματίσθη διά λίθου εις την κεφαλήν…».

Στον τόπο των συγκρούσεων σκοτώθηκαν οι λιμενεργάτες Αντώνης Μαραγκουδάκης, Ανδρέας Σπάλας, Παναγιώτης Μπλίκος, Γιάννης Κολιτσιδάκης και Βασίλης Γιαρετσινός. Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε αργότερα ο Βασίλης Καπετανέας.

Τραυματίστηκαν οι Δ. Καρβέλας, Ανδρέας Πετρόπουλος, Αναστάσιος Μπάμπος, Σταύρος Πολίτης, Θανάσης Ελιάς, Μιλτιάδης Μπαμπούκας, Αναστάσιος Γιαννιτζόγλου, Λούλα Μπασούρου, Θανάσης Γαϊτάνος, Ιωάννης Σαρακηνός, Μιχάλης Φουρίδης, Μαρία Κριτσέπη, Γιάννης Γαμπαρόλης.

Η καλαματιανή εφημερίδα «Θάρρος» επιτίθεται σκληρά κατά των υπευθύνων και αποτυπώνει την αίσθηση στην κοινή γνώμη της πόλης: «Μετά τον πρώτον συγκλονισμόν εκ των προχθεσινών κανιβαλισμών της Παραλίας η κοινή γνώμη δοκιμάζει ήδη την μεγαλυτέραν κατάπληξιν. Οι δήμιοι του άοπλου λαού, που αιματοκύλισαν την πόλιν και έβαψαν τους δρόμους της με το τιμημένο αίμα του πολυπαθούς εργατικού και προσφυγικού στοιχείου, σε αποστολή του “ηθικού ρυθμού” δεν δεικνύουν ούτε αισθήματα εντροπής ούτε καν συναισθήσεως. Και με κυνισμόν που υπερβαίνει τα τολμηρότερα όρια διακηρύσσουν με εντατικά έργα και με αναίσχυντους λόγους ότι κατόρθωσαν να επιβάλουν την τάξιν. Και είναι ήσυχοι δι’ αυτό. Είναι ήσυχοι διότι πιστεύουν πιθανώς ότι η εργατική μάζα κατόπιν του αιματηρού μαθήματος δεν θα τολμήση πλέον να ενοχλήση τας υψηλάς των προσωπικότητας και να παρέχη πράγματα εις τας εξοχότητάς των. Αλλά λοιπόν η τραγωδία ετελείωσεν εκεί; Το ζήτημα συνεκαλύφθη μετά τας αρειμανίους περιπόλους που εξαπέλυσαν εις τους δρόμους και με τα μυδραλιοβόλα που έστησαν εις τα πλουτοκρατικά προπύργιά των; Τίνος λοιπόν είναι αι ευθύναι; Ποιος είναι ο υπαίτιος του τερατώδους αιματοκυλίσματος της Παραλίας;».

Κανένας από εκείνους που είχαν την ευθύνη της δολοφονικής επίθεσης εναντίον άοπλων εργατών, δεν τιμωρήθηκε. Αντίθετα το δικαστήριο τον Ιανουάριο του 1935 καταδίκασε το Χρ. Νιάρχο (34 χρονών λιμενεργάτη από του Μπάλα – Ταξικά Συνδικάτα, τον δολοφόνησε ο Στούπας στην πρώτη μάχη του Μελιγαλά όταν ο Νιάρχος τον είχε συλλάβει, δεν τον πυροβόλησε και αυτός τον γέλασε και τράβηξε το πιστόλι του) σε φυλάκιση 18 μηνών και 2 χρόνια εξορία στον Αγιο Ευστράτιο, τον Στάθη Σταθάκο (από την Καλαμάτα – Εργατικό Κέντρο) σε φυλάκιση 10 μηνών και τους Π. Αντώνακα (λιμενεργάτη από την Καλαμάτα – Ταξικά Συνδικάτα) και Γ. Ξενάκη (34 χρονών τσαγκάρη από του Μίλα – Ταξικά Συνδικάτα) σε φυλάκιση 7 μηνών. Τα λιμενεργατικά της Καλαμάτας αποτέλεσαν κορυφαία εκδήλωση της κοινωνικής αγανάκτησης για τη βαθιά οικονομική κρίση. Και προάγγελο της μεγάλης εξέγερσης των σταφιδοπαραγωγών την επόμενη χρονιά. Συγκλόνισαν την πόλη και τη χώρα και χρειάζεται να αναδειχθούν ως ένα σημαντικό στοιχείο της ιστορίας της με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Πηγή: “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” του Ηλία Μπιτσάνη

by Εργατικό Κέντρο

Η παγκόσμια επισιτιστική κρίση λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις, καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει ωθήσει ακόμη πιο πάνω τις τιμές βασικών ειδών διατροφής.

Αυτή έρχεται σε συνέχεια μιας αύξησης κατά 25% της διατροφικής ανασφάλειας τη χρονιά που προηγήθηκε. Το συγκεκριμένο σχόλιο εκφράστηκε από τον επικεφαλής οικονομολόγο του Παγκόσμιου Προγράμματος Τροφίμων (Word Food Programme), τη στιγμή που και το Διεθνές Δίκτυο για την Καταπολέμηση των Επισιτιστικών Κρίσεων ( Global Network Against Food Crises) προειδοποιούσε πως τα επισιτιστικά προβλήματα αναμένεται να επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο το τρέχον έτος.  Πολλές τιμές ειδών διατροφής παγκοσμίως έχουν ανέβει σε επίπεδα ρεκόρ, καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει διαταράξει τόσο τη διαδικασία της συγκομιδής όσο και τις εξαγωγές από μια χώρα που αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους προμηθευτές σιτηρών και φυτικού ελαίου.  Ο κόσμος συνταράσσεται από επισιτιστική ανασφάλεια δήλωσε την προηγούμενη εβδομάδα, στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου ο Arif Husain  από το  Word Food Programme  του ΟΗΕ.

Περίπου 193 εκατομμύρια άνθρωποι από 53 χώρες και περιοχές του κόσμου ήρθαν κατά τη διάρκεια του 2021 αντιμέτωποι σε τεράστιο βαθμό με το φαινόμενο της επισιτιστικής ανασφάλειας,  κάτι που σημαίνει πως η έλλειψη γευμάτων θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους και τον βιοπορισμό τους όπως μετέδιδε και το Global Network Against Food Crises. Πρόκειται για μια αύξηση από την προηγούμενη χρονιά, οπότε ο αριθμός είχε ανέλθει στα 155 εκατομμύρια ανθρώπους σε 55 χώρες ενώ συνιστά ρεκόρ εξαετίας από τότε που άρχισε να δημοσιεύει εκθέσεις το Διεθνές Δίκτυο για την Καταπολέμηση των Επισιτιστικών Κρίσεων.  Οι εχθροπραξίες σε χώρες όπως η Αιθιοπία και το Αφγανιστάν έχουν επιδεινώσει την κρίση ενώ τα οικονομικά σοκ λόγω της πανδημίας περιόρισαν την πρόσβαση σε 24 κράτη, επισημάνθηκε στη συγκεκριμένη έρευνα Ακραίες καιρικές συνθήκες όπως η ξηρασία στη Μαδαγασκάρη ενέτειναν το πρόβλημα. Πολλές τιμές ειδών διατροφής σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν αυξηθεί περίπου 75% από τα μέσα του 2020 ασκώντας πιέσεις σε κυβερνήσεις χωρών από τη Σρι Λάνκα έως και το Περού.

Την ίδια στιγμή, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχει προκαλέσει και ένα κύμα προστατευτισμού καθώς ορισμένοι εξαγωγείς περιορίζουν τις πωλήσεις τους σε άλλες χώρες προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι υπάρχει επάρκεια στην τοπική αγορά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει τροφοδοτήσει σε μεγάλο βαθμό μια κρίση τριών διαστάσεων τρόφιμα ενέργεια οικονομία με καταστροφικές επιπτώσεις στους παγκοσμίως πιο επιρρεπείς ανθρώπους χώρες και οικονομίες τονίζει στην έκθεση ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντώνιο Γκουντέρες.

ΠΗΓΗ: “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”

by Εργατικό Κέντρο

«Η ευτυχισμένη παγκοσμιοποίηση τελείωσε» λέει στα «ΝΕΑ» ο πρώην διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ, προειδοποιώντας για ένα τεράστιο φαινόμενο κλιματικής μετανάστευσης.

Είχε απομακρυνθεί από την πολιτική και γενικότερα δημόσια ζωή μετά το σκάνδαλο Sofitel της Νέας Υόρκης το 2011. Τώρα ζει στο Μαρόκο όπου ασχολείται πολύ με την ανθρωπιστική δράση και συνεχίζει να παρέχει τις πολύτιμες συμβουλές του σε ιδιωτικές εταιρείες με απόλυτη διακριτικότητα.

Αντιμέτωπος, όμως, με τις σκληρές αλλαγές αυτού του κόσμου, ο Ντομινίκ Στρος-Καν συμφώνησε τελικά να μοιραστεί τη γνώμη και τις αναλύσεις του κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης που διοργάνωσαν το πολύ επιδραστικό περιοδικό «Politique Internationale» και ο διευθυντής του Patrick Wasjman στο Παρίσι. Μπροστά σε περίπου 150 διευθύνοντες συμβούλους γαλλικών εταιρειών, στο σαλόνι ενός αριστοκρατικού ξενοδοχείου της γαλλικής πρωτεύουσας, ο πρώην διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ μίλησε χωρίς φίλτρο και απάντησε, μάλιστα, αποκλειστικά σε μερικές ερωτήσεις των «ΝΕΩΝ».

Γιατί η Ελλάδα «σημαίνει πολλά» για εκείνον. «Είμαι και θα είμαι πάντα φίλος της Ελλάδας» λέει και χαμογελάει. Δεν μιλάει πολύ αλλά αφήνει να εννοηθεί πολλά και βάζει τον απέναντί του σε σκέψεις. Οταν λέει ότι είναι φίλος της χώρας μας, επισημαίνει αμέσως ότι «η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρώπης, οπότε θέλει προσοχή». Προσοχή διότι πιστεύει ότι υπάρχει μια απότομη και ξεκάθαρη δυτική παρακμή. «Μια ήπειρος που δεν είναι σε θέση να δεχθεί στερήσεις και βάσανα βρίσκεται σε παρακμή».

Η σκέψη του πάει στη σημερινή κατάσταση, διότι εκτιμά ότι οι Ευρωπαίοι είμαστε υπέρ της Ουκρανίας, αλλά όταν ζητούμε πραγματικό εμπάργκο και αποτελεσματικές κυρώσεις, με το ανάλογο κόστος, όπως υψηλότερες τιμές ενέργειας, κανείς δεν τα θέλει. Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο, λίγο σαν την ιστορία της Ελλάδας: Η Ευρώπη είναι μια ήπειρος που έζησε πολλά ευτυχισμένα χρόνια και τώρα φτάνει το τέλος αυτής της περιόδου.

Στη νέα σελίδα της ηπείρου θα υπάρχει, σύμφωνα με τον πρώην πολιτικό, και ένα τεράστιο φαινόμενο κλιματικής μετανάστευσης. Ειδικά από χώρες της Αφρικής με «χιλιάδες ανθρώπους που θα ψάχνουν να σωθούν και όλοι θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη». Επομένως, αν οι Δυτικοί, οι Ευρωπαίοι, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δισεκατομμύρια για την ανάπτυξη αυτών των χωρών και την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, για να μείνουν εκεί οι κάτοικοί τους, θα πρέπει να υποστούμε μια τεράστια μεταναστευτική κρίση. Η ουσία της παρέμβασής του είναι περισσότερο να ξυπνήσει την ΕΕ και να καταλάβει ότι θα γίνουμε απολύτως εξαρτώμενοι είτε των Αμερικανών είτε των Κινέζων αν συνεχίσουμε έτσι. «Την ώρα που η μόνη λύση είναι μεγαλύτερη κυριαρχία».

Αυτή η αλλαγή σελίδας της ΕΕ ισχύει για όλον τον κόσμο. «Η ευτυχισμένη παγκοσμιοποίηση τελείωσε» λέει, εννοώντας ότι υπάρχει μια νέα παγκόσμια ισορροπία που γίνεται σαφής εξαιτίας της πανδημίας. Εγραψε πολλά για αυτό κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Τα πράγματα ωστόσο τονίζονται ακόμη περισσότερο με τον πόλεμο.

Μας συμβουλεύει να παρατηρούμε το πώς τοποθετούνται οι μεγάλες δυνάμεις, για να βλέπουμε πιο καθαρά το πώς σχηματίζονται οι νέες ισορροπίες. Εκτός από την Κίνα ή την Ινδία, οι μισές αφρικανικές χώρες δεν έχουν καταδικάσει την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Άλλες την έχουν καταδικάσει, αλλά όχι αυθόρμητα ή με ιδιαίτερη προθυμία. «Να ξέρετε ότι τη Δύση την αγαπούν πολύ λιγότερο από όσο νομίζετε».

Το επιχείρημά του έχει να κάνει με την οικονομική κυριαρχία των χωρών. Πολλοί Ρώσοι έχουν πάει στο Ντουμπάι. Τα Εμιράτα τοποθετούνται έτσι ώστε να γίνουν πολύ πιο σημαντικά οικονομικά κέντρα από πριν. Από την άλλη, οι Κινέζοι έχουν ξεκάθαρο σχέδιο να τοποθετηθούν προς τον Νότο και την Αφρική και σήμερα ανέχονται τους Ρώσους, αλλά μπορεί να κυριαρχήσουν και σε αυτούς μια μέρα. «Η κινεζική οικονομία είναι ίσως η πρώτη στον κόσμο».

Σε κάθε του λέξη ο DSK, όπως τον αποκαλούν οι Γάλλοι, κατέχεται από την πολιτική. Από τις μεγάλες αναμνήσεις της πολιτικής καριέρας του, χαραγμένες στη μνήμη μου, κρατάει την παρέμβασή του το 2008 ενώπιον του ΔΝΤ. «Για να προειδοποιήσω για την κρίση που ερχόταν μετά την κρίση των subprime και έτσι υπήρξε αντίδραση και μπορέσαμε να αποφύγουμε τα χειρότερα». Μια εποχή που φαίνεται πολύ μακρινή…

Πηγή: “ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΙΑ ΚΕΦΑΛΑ”

by Εργατικό Κέντρο

Δύσκολη η οικονομική εξίσωση και για το 2022. Εκεί που περιμέναμε από το 2019 να αναταχθεί η ελληνική οικονομία μετά από την τετραετία των εμμονικών και ιδεοληπτικών πειραματισμών της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, ήρθε το κτύπημα της πανδημίας, ο ρωσικός ενεργειακός εκβιασμός και η Ρωσική πολεμική εισβολή στην Ουκρανία, να ανακόψει τη δυναμική, που είχε εν τω μεταξύ αποκτηθεί.

Ο προϋπολογισμός που είχε ψηφίσει η Βουλή, έχει ήδη ξεπεραστεί και το μεγαλύτερο μέρος των στοιχείων του χρειάζεται αναθεώρηση. Η βασική παραδοχή του προϋπολογισμού για το 2022, ήταν ότι η μέση μεταβολή του πληθωρισμού θα ήταν της τάξης του +0,9%. Με βάση όμως τα σενάρια του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, για την εκτίμηση του πληθωρισμού, προκύπτει και μια σημαντική μεταβολή του ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ.

Σενάριο Α: πληθωρισμός στο 6,99% και αύξηση ΑΕΠ στο 3,58%

Σενάριο Β: πληθωρισμός στο 7,43% και αύξηση ΑΕΠ στο 2,75%

Σενάριο Γ: πληθωρισμός στο 11,01% και αύξηση ΑΕΠ στο 2,21%.

Το ποιο σενάριο είναι πιο πιθανό, θα εξαρτηθεί από μια σειρά από παράγοντες, οι βασικότεροι εκ των οποίων είναι η διάρκεια του πολέμου, οι δημοσιονομικές πολιτικές των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής, καθώς και η νομισματική πολιτική που θα ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Σε περίπτωση που ακολουθηθεί μια περιοριστική νομισματική πολιτική η οικονομία θα οδηγηθεί σε χαμηλότερο πληθωρισμό, αλλά και σε χαμηλότερη ανάπτυξη. Αντιθέτως, μια πιο επεκτατική δημοσιονομική πολιτική θα προσέδιδε μια περαιτέρω ώθηση στους ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά θα επιβάρυνε περισσότερο το δημόσιο χρέος.

Βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης, παραμένει η διατήρηση του πρωτογενούς ελλείμματος στα επίπεδα του 1,5%. Με απώτερο σκοπό τη συγκράτηση του χρέους και την επάνοδο της Ελλάδας στην πολυπόθητη επενδυτική βαθμίδα μέσα στο 2023. Πράγμα όμως αρκετά δύσκολο, αφού θα υπάρξει αύξηση των δαπανών λόγω των επιδοματικών πολιτικών για την κάλυψη του ενεργειακού κόστους, με ταυτόχρονη υποχώρηση από την πλευρά των εσόδων, λόγω της αποκλιμάκωσης των ρυθμών ανάπτυξης.

Αλλά και ο τομέας των δημοσιονομικών δυνατοτήτων για τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας και των νοικοκυριών είναι περιορισμένος, παρ’ όλο που είναι διάχυτη η εντύπωση, ότι θα υπάρξει μια παράταση της ρήτρας διαφυγής του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και για το 2023 και ότι πιθανότατα θα ακολουθήσει η εξαίρεση των στρατιωτικών δαπανών από τους υπάρχοντες αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες.

Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται, ότι ούτε τα πάνω από 30 δισ. που «έριξε» η κυβέρνηση στη μάχη κατά της οικονομικής κρίσης λόγω της πανδημίας, μέσω ενισχύσεων και επιδομάτων, στάθηκαν ικανά να βάλουν φρένο στο ύψος των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το Δημόσιο. Με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές να συνεχίζουν να αυξάνονται ξεπερνώντας και τα 112 δισ. ευρώ και τις ρεαλιστικά εισπράξιμες από αυτές, να βρίσκονται στα 27 δισ. ευρώ, η εικόνα είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική.

Μέσα σε αυτό, το όχι και τόσο ενθαρρυντικό κλίμα, η πλειοδοσία ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, για το ποιος θα προσέφερε περισσότερα ενισχυτικά μέτρα στους πολίτες, φαντάζει εντελώς παράταιρη και άχρηστη.

Δυστυχώς, κάθε φορά που εκτιμούμε ότι έχουν αφήσει πίσω μας τα χειρότερα, με κάποιο δυσάρεστα μαγικό τρόπο, τα χειρότερα εμφανίζονται και πάλι μπροστά μας και μάλιστα σε επιβαρυμένη έκδοση.

του ΚΩΝ. ΧΑΡΟΚΟΠΟΥ

by Εργατικό Κέντρο